Առասպել Սևանա լճի մասին

Աշխարհի խոշոր բարձրադիր լճերից մեկը Հայոց աշխարհի կապտալուրթ գեղեցկուհին` Սևանն է, որ հնում կոչվել է նաև Գեղամա ծովակ` Գեղամա լեռների բարձրադիր գրկում գտնվելու համար: Սևանա լիճն ունի քաղցրահամ ջուր: Լիճն օրվա ընթացքում անընդհատ փոխում էր գույնը` շողալով թանկարժեք ադամանդի բազմագույն երանգներով:

Ասում են` մի քանի կրոնավորներ Վանից/այժմ Թուրքիայի տարածքում/ գալիս են այստեղ և լճի մեջ տեսնելով գեղեցիկ կղզին և հոգեպարար լռությունը` բացականչում են. «Սա է Վան»: Այսինքն` մեզ համար լավ բնակվելու տեղ է: Այդպես են կղզին և լիճը ստացել Սևան անունը:

Կա նաև այպիսի մի զրույց. ըստ որի փոթորիկ է բարձրանում, և վանեցիները վախեցած փախնում են ասելով, որ սև Վան եկավ գլխներին: Հենց այդ  սև Վան-ից էլ առաջացել է անվանումը:

Хорошее

Хорошее

Проснулся Юрик утром. Посмотрел в окно. Солнце светит. Денёк хороший. И захотелось мальчику самому что-нибудь хорошее сделать.

Вот сидит и думает: “Что, если б моя сестрёнка тонула, а я бы её спас!”

А сестрёнка тут как тут:

– Погуляй со мной, Юра! ”

– Уходи, не мешай думать!

ԱՆԲԱՆ ՀՈՒՌԻՆ

ԱՆԲԱՆ ՀՈՒՌԻՆԼինում է, չի լինում՝ մի կնիկ։ Էս կնիկը մի աղջիկ է ունենում, անունը՝ Հուռի։ Մի ծույլ, անշնորհք աղջիկ։ Օրը մինչև իրիկուն պարապ-սարապ նստած։

Բանն ինչ կանեմ՝ կեղտոտ է,

Բամբակը կորիզոտ է։

Մաստակ պիտի, որ ծամեմ,

Կըտերը տիտիկ անեմ,

Անցնողին մըտիկ անեմ․

Ուտեմ, խմեմ,

Մըթնի, քընեմ։

Հարևանները անունը դնում են Անբան Հուռի։ Ինչ մերն է՝ աղջկանը գովելով ման է գալի․ լիդրը գզող, լիդրը մանող, հա՛մ խճճող, հա՛մ խճուճը հանող, ձևող-կարող, հունցող-թխող, եփող-թափող, մի խոսքով՝ հուրի-հրեղեն, մատները՝ ոսկի։

Էս գովասանքը գնում, մի երիտասարդ վաճառականի ականջն է ընկնում։ Էս երիտասարդ վաճառականն ասում է՝ իմ ուզածն էլ հենց սա է, որ կա։ Գլխապատառ գալիս է Անբան Հուռնին ուզում է, հետը պսակվում, տանում իրենց տունը։ Մի քանի ժամանակից ետը մի տասը-քսան բեռը բամբակ է առնում, տալիս կնկանը, թե՝ ես գնում եմ հեռու տեղեր առուտուրի, դու էլ էս բամբակը դզի, մանի, գամ, տանեմ ծախեմ, հարստանանք։

Անբան Հուռին է, իրեն համար մաստակ ծամելով ման է գալի։ Մի օր էլ գետի ափովն անց կենալիս լսում է, որ գորտերը կոկռում են։ — Փե՛փել․․․ Կե՛կել․․․ Փե՛փել․․․ Կե՛կել․․․

— Վո՛ւյ, աղչի Փեփել, Կեկել,— ձեն է տալի Անբան Հուռին,— որ բամբակը բերեմ ձեզ տամ, կգզե՞ք․․․

— Բե՛ր, բե՛ր, բե՛ր․․․

Անբան Հուռին ուրախանում է։ Գնում է, բամբակը կրում, բերում, ածում գետը։

— Դե գզեց ե՛ք, մանեցե՚ք։ Մի քանի օրից ետը կգամ, մանածը կտանեմ, որ ծախենք։

Գնում է, մի քանի օրից ետ է գալի։ Գորտերը էլի կռկոում են,

— Փե՛փել-Կեկել․․․ Փե՛փել-Կեկհլ․․․

— Աղչի Փեփել, Կեկել, դե մանածը բերեք։

Գորտերը շարունակում են կռկռալ, իսկ մանածը չեն բերում։

Հուռին մին էլ որ նայում է, աչքովն ընկնում գետի ափերին ու քարերին փաթաթված կանաչ մուռը։

— Վո՛ւյ,— ասում է,— քոռանամ ես, տե՛ս, համ դզել ու մանել են, համ խալիչա են գործել իրենց համար։

Ձեռը ճակատին է դնում, ձեն տալի․

— Դե որ խալիչա եք գործել, մեր բամբակի փողը բերեք։

Ծննդյան տոն

Լարիսա ծնունդտ շնորհավոր լիքը շատ բաներ: Ես քեզ մաղթու էմ առողջություն և լիքը փուչիկներ իմ լավ ընկերուհի:

Գտիր 10 տարբերություն

3 խորուրդ Փիլոսին

1. Փիլոս խորուրդ կտամ, որ դու լսես քո մայրիկին և անուշադիր չլինես բոլորի նկանդմամբ:

2. Փիլոս ես քեզ խորուրդ եմ տալիս, դու շատ գրքեր կարդաս, որ խելացի լինես:

3. Փիլոս լսիր ինձ ես քեզ խորուրդ եմ տալիս, որ դու լսես քո մայրիկին և ընկերներին:

Հայկ և Բել

Հայկ Նահապետի  արձանը Երևանում  (1970 թ., քանդակագործ՝  Կառլեն Նուրիջանյան)

«Հայկ և Բել»-ը առասպելական ավանդավեպ է. ստեղծվել է հնագույն ժամանակներում, պահպանվել է Մովսես Խորենացու (V դար)պատմություններում:

 

«Հայկ և Բել» ավանդավեպի հիմքում լույսն ու գարունը խորհրդանշող աստվածային աղեղնավորի` հայ ցեղի նախնի Հայկի պայքարն է ընդդեմ խավարն ու ձմեռը մարմնավորող բռնակալի`  Ասորեստանի թագավոր Բելի հետ: 

Այս առասպելը իմաստը իրենց անկախությունն ու երկիրը պաշտպանող հայերի մղած կռիվներն են Ասորեստանի դեմ, որոնք եղել են իրականություն: Ըստ Մովսես Խորենացու՝ Հայկը գանգրահեր, զվարթ աչքերով, խելացի ,քաջ դյուցազն էր: Նա, չցանկանալով ենթարկվել և ստրուկ  դառնալ Ասորեստանի տիրակալ տիտանյան Բելին, իր տոհմով Բաբելոնից գալիս է Արարադի երկիրը/Արարատի/, ապա անցնում Հարք գավառ, հիմնում իր անունով բնակավայր՝ Հայկաշենը, և բնակվում այնտեղ: Փառասեր Բելը որդիներից մեկի գլխավորությամբ մարդիկ է ուղարկում Հայկի մոտ՝ առաջարկելով հնազանդություն և խաղաղություն, սակայն Հայկը մերժում է: Բելը որոշում է ուժով իրեն ենթարկել նրան և մեծ զորքով հարձակվում է: 

Our school

Our school
Our school is very big. There are a lot of classrooms in it. Our classrooms are very sunny. We have got many animals in our school. We like them very much. We often do our lessons of Nature Study in the school yard. We have a large sportsground .We do our lessons of PE at the sportsground where we can play handball. We play games in the school yard.

Տորք Անգեղ

 

Տորք Անգեղ
Տորք Անգեղը (նաև Տուրք կամ Անգեղյա)աստված կամ դյուցազն է հայ առասպելաբանության մեջ, նա համարվում է Հայկի ծոռը։

Բնութագիր

Ըստ Մովսես Խորենացու «Հայոց պատմության»՝ Տորք Անգեղը բարձրահասակ, կոպիտ կազմվածքով, դժնի հայացքով, վիթխարի ուժի տեր հսկա էր, որին տգեղության պատճառով Անգեղյա են կոչել։ Նա ձեռքով որձաքար ապառաժներ է ճեղքել, եղունգներով տաշել, դարձրել տախտակներ և դարձյալ եղունգներով դրանց վրա արծիվներ քանդակել։

Տարօրինակ դպրոց

Տարօրինակ դպրոց
Կար-չկար մի տարօրինակ դպրոց կար: էս դպրոցում ամեն ինչ հակառակ էր լինում: Օրինակ դասատուն ասում էր.
— Այս դասարանը մաքրեք:
Նրանք պատասխանում էն.
— Այո կմաքրենք:
Իսկ երեխաները ամբողջ դասարանը կեղտոտում էին ոչթե մաքրում: Մի օր տնորենը ասաց.
— Մի գոռացեք:
Նրանք հակառակը ձայները բարձրացնում էն ավելի: Տնորենը հասկացավ, որ երեղաները և դասատուները ամեն ինչ հակառակն էն անում: ԵՎ ամեն օր նա ասում էր որ հակառակը անեն.
— Դասարանը կեղտոտեք, — Իսկ նրանք ամբող դասարանը մաքրեցին:Նրանց մայրիկները հակառակ չեն խոսում և Տնորենը ասում էր նրանց մայրիկներին: Ամեն օր Տնորենը և մայրիկները հակառակ էին խոսում, որ նրանք հասկանան ամեն ինչ: